© Kamerkoor Kwintessens
We Do Hommage To Thy Pure Image
‘We do hommage to thy pure image’ is de titel van dit programma en tevens de
openingszin van het stuk Triodion van Arvo Pärt. Een prachtige zin, die mijns inziens
een rode draad vormt in de muziek van ons programma.
Misschien wel in alle muziek die op oprechte wijze gecomponeerd is! Een eerbetoon aan
een puur beeld. Stilstaan bij en je verbinden met de essentie die uit een beeld spreekt.
Manneke doet dit met de ietwat omfloerste, beeldrijke gedichten van Rimbaud, wiens
teksten Manneke gebruikt voor zijn stuk Le Pavillon.
Pärts Triodion is een drievoudig gebed tot Christus, Maria en Nicolaas. Een eerbetoon aan
het pure beeld van deze heiligen.
Poulenc schept een prachtig eerbetoon aan de voor zich sprekende teksten rond het lijden
en sterven van Christus.
Ook Lukaszewski geeft op bijzonder wijze de stemming weer die hij beleeft rond hetgeen
zich afspeelt in het Nunc dimittis, het laatste stuk voor de pauze.
Ik laat u graag hierover verder lezen verderop in het boekje.
Na de pauze stond de mis voor dubbelkoor van Martin op het programma. Martin hield
deze mis geheim. Waarom?
Hij zag de mis als een zaak tussen hem en God. Hij was bang dat mensen deze mis
vanuit een esthetisch oogpunt zouden benaderen en zo had hij deze niet geschreven.
Het was zijn eigen intieme en persoonlijke beleving. Zijn eigen gebed, zijn ‘Pure Image’.
Hij voerde hierin zijn eigen gevecht met integriteit. Was het opvoeren van zijn mis voor
publiek een vorm van blasfemie? Godzijdank is de mis wel uitgegeven zodat wij zijn beeld
van hetgeen uit de mis kan spreken kunnen meebeleven.
Martin maakt ons daarmee deelgenoot van een groot palet aan gevoelens; meededogen,
verrukking, verwondering, vreugde, extase en nederigheid zijn daar een aantal van.
Ik hoop dat u heeft kunnen genieten van ons programma en dat we erin zijn geslaagd om het
pure beeld, de essentie in de muziek, zo goed mogelijk eer te betuigen.
Raoul Boesten
‘We do hommage to thy pure image’ is de titel van dit programma en tevens de
openingszin van het stuk Triodion van Arvo Pärt. Een prachtige zin, die mijns inziens
een rode draad vormt in de muziek van ons programma.
Misschien wel in alle muziek die op oprechte wijze gecomponeerd is! Een eerbetoon aan
een puur beeld. Stilstaan bij en je verbinden met de essentie die uit een beeld spreekt.
Manneke doet dit met de ietwat omfloerste, beeldrijke gedichten van Rimbaud, wiens
teksten Manneke gebruikt voor zijn stuk Le Pavillon.
Pärts Triodion is een drievoudig gebed tot Christus, Maria en Nicolaas. Een eerbetoon aan
het pure beeld van deze heiligen.
Poulenc schept een prachtig eerbetoon aan de voor zich sprekende teksten rond het lijden
en sterven van Christus.
Ook Lukaszewski geeft op bijzonder wijze de stemming weer die hij beleeft rond hetgeen
zich afspeelt in het Nunc dimittis, het laatste stuk voor de pauze.
Ik laat u graag hierover verder lezen verderop in het boekje.
Na de pauze stond de mis voor dubbelkoor van Martin op het programma. Martin hield
deze mis geheim. Waarom?
Hij zag de mis als een zaak tussen hem en God. Hij was bang dat mensen deze mis
vanuit een esthetisch oogpunt zouden benaderen en zo had hij deze niet geschreven.
Het was zijn eigen intieme en persoonlijke beleving. Zijn eigen gebed, zijn ‘Pure Image’.
Hij voerde hierin zijn eigen gevecht met integriteit. Was het opvoeren van zijn mis voor
publiek een vorm van blasfemie? Godzijdank is de mis wel uitgegeven zodat wij zijn beeld
van hetgeen uit de mis kan spreken kunnen meebeleven.
Martin maakt ons daarmee deelgenoot van een groot palet aan gevoelens; meededogen,
verrukking, verwondering, vreugde, extase en nederigheid zijn daar een aantal van.
Ik hoop dat u heeft kunnen genieten van ons programma en dat we erin zijn geslaagd om het
pure beeld, de essentie in de muziek, zo goed mogelijk eer te betuigen.
Raoul Boesten