Categorie: Me, Myself and I

Als je wel eens een Jump hebt gedaan weet je dat bij stap 2 deze vraag komt: ‘Waar ben je trots op? Deel eens een succes wat jij helemaal zelf voor elkaar hebt gekregen’. En hier haperen veel mensen. Ik soms ook.

Ik heb geleerd om trots te zijn op anderen, niet op mezelf. Trots op jezelf zijn is egoïstisch, narcistisch en dus niet ok. Ken je Meneer Cactus nog met ‘applaus voor jezelf!’ Kinderen vinden het normaal om te doen en als wij het doen, wordt het ‘Amerikaans’ genoemd. Die opmerking krijg ik heel vaak van mensen die een Jump meedoen, want bij de 2e stap is in het draaiboek beschreven dat degene die haar of zijn trots heeft gedeeld, een applaus krijgt van iedereen.

En hoe zit dat nu? Waarom haper ik? Waarom haper jij…?

Ik weet dat vele overtuigingen over wat ik over mezelf  denk hieraan ten grondslag liggen. Ik kan zo een hele serie opsommen: ‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg / wie voor een dubbeltje geboren is, wordt nooit een kwartje / ons soort mensen doet dat niet / gewoon je beurt afwachten / je kop niet boven het maaiveld uitsteken / etc. etc. etc.’

Deze overtuigingen zijn nog maar een beginnetje. En ze zijn er. Ze zijn er al jaren en ze gaan voorlopig ook niet weg. Zou ik niet eens proberen ook. Ik merk dat het fijn is om er ervaringen naast te gaan plaatsen die fijner voelen, overtuigingen over mezelf plaatsen die leuker zijn, die me een goed gevoel geven. Hoe onwennig ook. De enige manier om trots te kunnen voelen over iets van jezelf is oefenen… oefenen en nog eens oefenen.

Dus: Vaak een Jump doen, voelen wat er gebeurt bij stap 2 en toch doen. ‘Feeling scared shitless and do it anyway!’ download hier het draaiboek van Jump Movement, zoek een paar mensen om een Jump te doen en oefen! Veel plezier. En applaus!!!

En ter inspiratie nog een keer het gedicht van Marianne Williamson, want dat helpt ook!

Onze diepste angst is niet dat we onvolmaakt zijn.
Onze diepste angst is dat we immens krachtig zijn.

Het is ons licht, niet ons duister dat ons het meest beangstigt.
We vragen ons zelf af;
Wie ben ik, om briljant, slim, talentvol en prachtig te zijn?

Maar waarom niet?! Je bent een kind van God.
Je dient de wereld niet met valse bescheidenheid.

Er is niets verhevens in, jezelf klein te maken,
zodat andere mensen zich niet onzeker zullen voelen.

We zijn allemaal bedoeld om te stralen, zoals kinderen dat doen.
We zijn geboren om de glorie van God, die in ons is,
tot uitdrukking te brengen.
Dit is niet slechts weggelegd voor een enkeling van ons,
maar voor ons allen.

Als we ons eigen licht laten schijnen,
geven we onbewust anderen de vrijheid dit ook te doen.
Wanneer we bevrijd zijn van onze angst,
zal onze aanwezigheid automatisch anderen bevrijden.

Mijn leven lijkt nergens op…

Ik vertelde op oudjaarsdag aan iemand dat ik, toen ik 23 was, bijna dagelijks hyperventileerde. Ik durfde de straat niet op, ik was bang dat ik dood zou gaan, ik voelde me een grijs muisje, een niemand, een boerenkind uit Brabant. En ik vergeleek mezelf constant met anderen. Ik dacht; ‘Als ik nou maar meer op die en die zou lijken, dan zou ik me beter voelen’. Maar ik voelde me eigenlijk alleen maar dik, lelijk, nietszeggend en alleen…

Geen florissant gevoel, dat kan ik je wel zeggen. Ik was net gescheiden na een huwelijk van iets meer dan 2 jaar. Zat in de bijstand en ik was moeder van mijn zoon van 2. En ik was 23. De wereld om me heen zag er anders uit. Meiden van mijn leeftijd deden heel andere dingen. En ik kon alleen maar denken; ‘Hier klopt iets niet’. Ik voelde me zitten op de bodem van een putje. Alleen, eenzaam, hopeloos en klein. En op een bepaald moment was mijn gedachte: ‘Ik kan alleen maar omhoog nu, erger kan het niet meer worden’.

Dus ik ging aan de slag. Ik besloot alles op alles te zetten en te gaan bouwen aan mijn toekomst. Ik besloot dat het nergens op hoefde te lijken, omdat het toch al nergens op leek. Dus ik begon!

Ik startte een studie in Nijmegen en krabbelde overeind. Hyperventileerde nog jaren, maar worstelde me daar doorheen. Iets in mij was sterker dan de angst; hoewel die met tijden behoorlijk was… Maar ik stapte er overheen. Ik ging door en vond een baan zodat ik uit de bijstand kon. Ik kreeg mijn tweede kind als bewust ongehuwde moeder op mijn 29e en ik ging door. Goeie baan, nieuwe studie, voluit levend. En het leek nog steeds nergens op. Elke keer als ik dacht dat het ergens op moest lijken, kwam er wel weer een situatie waardoor ik dacht; ‘Het lijkt nergens op’.

Ik werd zelfstandig, ging me ontwikkelen en het hyperventileren stopte. Ik vond na jaren eindelijk rust en stabiliteit in een relatie en ik voelde me voor het eerst echt ok met wie ik was. En het leek nergens op.

Inmiddels is het een zegen geworden. Het lijkt nergens op en het hoeft nergens op te lijken. Het is namelijk wat het is… Want als het anders had moeten zijn, dan was het wel anders geweest…

Nog nooit van mijn leven heeft iemand me zo genoemd en het was de meest bizarre situatie die je je maar kunt voorstellen. Het was een paar dagen geleden toen ik een dame tegenkwam in haar SUV…

Wat er gebeurde: Ik reed uit een parkeergarage. Boven aankomend, stond daar een grote vrachtwagen die van links kwam, waar een laadzone was. Ik zag dat van rechts een andere vrachtwagen kwam, maar die kon niet verder, omdat er een SUV geparkeerd stond op de rijbaan. Deze blokkeerde de weg voor de vrachtwagen rechts. En omdat de vrachtwagen niet weg kon, moest ik ook wachten. Alles stond klem.

Een paar tellen later komt er een dame op de SUV afgelopen, jogginkje en Uggs aan, beker koffie in haar ene hand, telefoon in haar andere hand en relaxt lopend. Ze stapt in haar auto, neemt een slokje koffie en gaat uitgebreid zitten, doet haar gordel om en lijkt geen enkele haast te hebben om te vertrekken.

Ok, ik doe mijn raampje naar beneden, ik denk ik help haar even, ze heeft het niet gezien. Dus ik wijs naar achter haar in de richting van de vrachtwagen die daar staat te wachten.

Ze opent haar raampje: “JA WAT!?” schreeuwt ze. ‘Uhm, er staat een auto achter je, je blokkeert….’ ‘EN WAT GAAT JOU DAT AAN?’ ‘Huh…?’ Ik ben sprakeloos… Ik wil haar eigenlijk alleen maar even helpen. Komt blijkbaar niet zo over.

Ik probeer het nog één keer: ‘Sorry hoor, we kunnen niet doorrij…’ “EN BEN JIJ VAN DE POLITIE OF ZO? WAAR BEMOEI JE JE MEE, VUILE STINKHOER!?’ En hup, raam dicht en weg is ze.

En ik? Helemaal verbouwereerd, mond vol tanden, met grote verbazing op mijn gezicht… ‘Did this just happen to me??’ Jeetje. Ik maak veel mee, maar dit is wel effe wat anders… Bijna Kerst. Vrede op aarde. Geldt dat ook voor nette dames in een SUV met een kopje koffie om 9 uur ’s ochtends? Blijkbaar niet.

En hoe heerlijk om te merken dat ik niet eens op de gedachte kwam om terug te schelden… Ik was echt te verbouwereerd en overrompeld. En weet je… die 20 seconden betekenen niks in mijn leven waarin gelukkig veel meer ruimte is voor complimenten en positieve bereidheid…

Fijne Kerst allemaal!

Twisk; wie heeft er nog nooit van gehoord?? Ik nog niet voor februari van dit jaar. Per toeval kwam ik er terecht omdat ik met mijn nieuwe zakenpartners een paar dagen de hei op wilde om alle plannen uit te werken die we in ons hoofd hadden.

Dus, op naar Moeders Erf… Oftewel een heel leuk huis in de achtertuin van Anna Buisman. Een prachtig plekje, mooi gebouwd, heel veel licht… eigenlijk een soort loft in de weilanden. We konden aan het werk en binnen 3 dagen was het hele plan rond…

En deze week ben ik er weer. Nu met mijn lief! We hebben een weekje vrijgenomen en het plan is om eens heerlijk uit te rusten. Dat heeft me in het begin wat moeite gekost; het afkicken van een lange, drukke tijd duurde ietsje langer dan ik dacht. Pas na een dag of 4 voelde ik de ontspanning meer en meer. En kon ik gaan genieten…

Ik wil jullie dit plekje niet onthouden. In een zeer idyllisch dorpje met bijzonder mooie huisjes en boerderijen staat Moeders Erf. Het huisje past helemaal in de sfeer van het gebied, de bollenvelden, de pasgemaaide grasvelden, de stroomtram van Medemblik naar Hoorn. En overal watertjes, slootjes en kleine plasjes. Veel groen, veel lucht en veel windmolens… want dat gaat natuurlijk heel goed samen met de lucht.

Als je eens zin hebt in een weekje rust… check Moeders Erf in Twisk. Je zult er genieten.

Check deze link voor meer info…

Laatst zaten we zomaar gezellig met elkaar op de bank en ontstond het gesprek rondom de volgende vraag: “Wat zou je doen met 35 miljoen?” Met Nikita, Johnny en Jeroen akkerden we zo eens door deze vraag heen.

Ik merkte bij mezelf dat ik deze vraag wel eens eerder langs heb laten komen en dat ik toen vaak dacht: ‘O, mijn God, dat is echt teveel denkwerk, daar kan ik niet eens bij met mijn hoofd, dat is zooooveel, daar kan ik niet eens de rijkwijdte van voelen’.
We bleven eens fantaseren en we hadden allemaal heel leuke ideeën die we over elkaar buitelend deelden.

Toen we eenmaal voorbij waren aan: shop till you drop, huis(zen) kopen, vakantie naar een oneindig ver land, geld cadeau doen aan geliefden, goede doelen kiezen, eindelijk DIE auto kopen, nieuwe meubels, enz. werd het een poosje heel stil…
Tja, dan hebben we nog minstens 30 miljoen over… ‘O jee, wat doen we daar dan mee?
Lichte paniek bij iedereen; het is wel heel veel geld… Hoe moet dat?’ We belandden ietwat in zorgenland; ‘O jee, dan moeten we wel een aantal goede adviseurs hebben om ons te helpen dat goed te doen. En we moeten oppassen dat niet allerlei mensen misbruik van ons gaan maken. En waar zetten we dat geld dan neer, in Zwitserland, of toch beter op de Kaaimaneilanden….’ In een keer was het minder zorgeloos, maar gingen we meer in de modus van: ‘nou, doe eigenlijk maar niet, het brengt ook wel gedoe met zich mee…’
Oeps, het gesprek voelde in een keer zwaar en lastig…

Totdat…

…ik een denksprong maakte waar ik ERG blij van werd… De lucht klaarde op en de hele stemming verschoof van depressief en moedeloos, bijna wanhopig, tot sprankelend, energiek en inspirerend!

Waar ik met op kwam was met name om projecten te gaan verzinnen die anderen iets opleveren; ondersteunen bij ontwikkeling, groei en het werkelijk empoweren van anderen. Ik zag mezelf helemaal dienend aan anderen, bedrijfjes steunen, projecten opzetten, nieuwe spannende, nog nooit vertoonde ideeën bedenken en uitwerken die iets kunnen betekenen voor anderen. En daar leek geen eind aan te komen! Anderen helpen het beste uit zichzelf te halen, volop levend, volop voelend alsof het je meest uitdagende project is om te doen.

Ik werd er erg blij van!! En plots ontdekte ik NOG iets heel interessants: ‘Ik DOE dat al, ik BEN daar al mee bezig, ik BEN al aan het werk om anderen te empoweren, om mensen te helpen hun eigen kracht te zien en die op te pakken… Wauw! Daar heb ik niet eens 35 miljoen voor nodig… Ik doe het al… binnen Papillon werken we aan eigenaarschap nemen, ik ben Jump! aan het opbouwen, ik geef Avatartrainingen, ik ben moeder, ik coach mensen zodat ze kunnen groeien, ik besteed mijn leven aan het helpen van anderen.’
Wauw en nog eens wauw! Wat een geweldig mooie ontdekking… Dus, voor mij niet persé 35 miljoen, ik doe het al met wat er nu is, ik heb eigenlijk alles wat ik nodig heb om gelukkig te zijn en een zinvol leven te hebben. Geweldig! Voelde me plots erg dankbaar voor wat mijn leven tot nu toe is en heb bergen goede moed voor de toekomst. Dus, die 35 miljoen, zullen we die in 3500 stukjes hakken en veel meer mensen blij maken?

…Alhoewel; shop till you drop in NYC is toch ook niet te versmaden… Laten we eerlijk wezen…