Annelies' Blog

Op het prachtige forum SOS MIE & S vanochtend, lees ik hoe 2 moeders een verdrietige start hebben met hun te vroeg geboren babietjes. Allebei de pasgeborenen hebben een herseninfarct gehad met als gevolg hersenletsel en epilepsie. Ik zie voor me hoe deze roze wolken exploderen.  De naar een onbekende planeet gelanceerde moeders en vaders, die te maken krijgen met nieuwe regels, vreemde medicijnen met de meest walgelijke bijwerkingen en met uitzicht op  een beangstigend ( voor) landschap.

Het raakt me, mijn Sem kon ook zo  huilen, en wat doe je dan, behalve eindeloos ALLES uitproberen om hem te troosten, tot voorbij je eigen tandvlees? In zijn koppie waren de lijntjes ook scheef of niet verbonden en had hij veel epilepsie. Mijn huidige man is heel beeldend. Hij zag een hoofdje met daarin allerlei rondrennende mannetjes, die verschillende knopjes indrukten, handeltjes overhaalden, oeps foute, stjengg, kortsluiting, drukdoende betere verbindingen te vinden. Voor mij een heel treffend plaatje, als Sem weer epilepsie had.

Wat er met mij gebeurde, was dat er eigelijk door zijn huilen ook bij mij allerlei knopjes (onzekerheid, wanhoop, weerstand, ed) werden ingedrukt, handeltjes werden overgehaald, stress ook in mijn hoofd dus, met op mijn schouder een huilend kind, allebei zoekend naar onze eigen verbindingen om weer rustig te worden.

Al doende leerde ik gelukkig, en de dwarsverbinding vond ik!  Met als resultaat dat ik nu sneller mijn eigen rust hervond of niet snel verloor. Sem begon minder te huilen, in ieder geval voor mijn gevoel niet meer zo eindeloos. We waren uit het kip of ei gedraai. Natuurlijk checkte ik alles wat er lichamelijk aan de hand kon zijn, maar daarna liet ik het los, wie ben ik om te bepalen of jij wel of niet mag huilen, dat bepaal jij zelf, en ik ben wel bij je, en soms ook even niet.

Waardoor kwamen wij uit het -Kip en het Ei- gedraai?

1. de uitspraak van een volwassene met epilepsie, het doet geen pijn;
2. mezelf antwoord geven op de vraag, wat heb ik nu nodig om zelf rustig te blijven;
3. als ik de mogelijkheid had, gaf ik daar eerst prioriteit aan ( soms zo simpel als een boterham, up jij bloedsuikergehalte!);
4. de uitspraak: deze kindjes krijgen ongefilterd alles binnen, kijk daar kon ik iets mee, op mijn gemoedsrust heb ik invloed, ik maak het hem niet extra moeilijk met mijn gedoe;
5. me te verdiepen in: waar wordt Annelies een blij mens van?;
6. dit mezelf vervolgens ook echt gunnen (week naar Oerol bv) nogmaals echt, zonder schuldgevoel (dit blog komt nog);
7. maar ook onder de loep nemen, wat zit me eigelijk nog meer dwars, en doe ik daar wat aan?;
8. gebruik maken van mijn geweldige ouders die altijd klaar stonden om Sem van me over te nemen, adhoc en om en om het weekend;
9. tijd en energie investeren in goed en stevig personeel, zodat ik met een vertrouwd gevoel Sem thuis kon achterlaten; (blog komt nog)
10. veel lezen in boeken die te maken hadden met persoonlijke ontwikkeling.

De nieuwe rollen van Mars en Venus van John Gray, met name het stukje over hormonen is goed toepasbaar. Handig om te weten waar je als vrouw, of als man van ontstresst, en ook elkaar hierin kan ondersteunen!

Wat ik ook wil meegeven, iets wat je voor elk onrustig kind of huilbabietje kan doen, maar ook zeker bij kinderen met epilepsie: zijn of haar grote tenen vasthouden tot je kindje rustig is. Dit kan geen kwaad, en er zijn allerlei wetenschappelijke onderzoeken vanuit diverse hoeken, die aantonen dat dit kalmeert. Je kunt het op jezelf toepassen, dan weet je hoe het voelt.

Lieve groeten,

Annelies

foto: Jon

Read Full Post »